los que me visitan

20 de noviembre de 2010

Xa hai oito anos!!/¡¡¡Xa hace ocho años!!!

O pasado día 13 de novembro tivo lugar un tráxico aniversario. Cumprironse oito anos do fatidico "accidente" do buque petroleiro: Prestige. Un gran traxedia medio-ambiental para as costas galegas que quedará para toda a vida gravada a lume na miña memoria. Sempre recordarei aquela maña na que con tan so 11 anos via os debuxos que se interromperon cunha nova de última hora: o Prestige, tas ser abaneado por toda a Costa Galega,partira deixando unha estela de petróleo que estaba a chegar as costas. Sempre recordarei cando fun cos meus país a ver aquelas praias situadas nun espazo natural incomparabel que tantas veces vira, e que agora estaban cheas daquel chapapote noxento. E sempre recordarei como dende o primero momento milleiros de galegos se botaron ás praias a limpalas coas suas mans nùas, para non perder o seu medio de traballo, pouco a pouco non so os galegos mariñeiros se botaron as praias senón todos, exercendo esa humanidade que nos caracteriza. Pouco a pouco o resto do mundo foise unindo chegando a Galicia xente de todo o Estado Español e doutros recunchos do mundo.Soamentes quero recordar aquela traxedia para que non volvamos a caír nun erro semellante.Para elo deixo este video que todavía hoxe fai que algunha que outra bagoa saía dos meus ollos, tanto pola canción "Memoria da Noite" de Lúar na Lubre como polas súas imaxes.

El pasado día trece de Noviembre tuvo lugar un trágico aniversario.Se cumplieron ocho años del fatidico"accidente" del barco petrolero:Prestige.Una gran tragedia medioambiental para las costas gallegas que quedará toda la vida impresa a fuego en mi memoria.Siempre recordaré aquella mañana en la que tan solo con 11 años veía los dibujos que fueron interrumpidos por una noticia de última hora:el Prestige,tras ser paseado a lo largo de toda la Costa Gallega, se había partido por la mitad dejando una estela de petroleo que estaba llegando a la costa.Siempre recordaré cuando fui con mis padres a ver aquellas playas situadas en un enclave natural incomparable que tantas veces había visto, y que ahora estaban llenas de aquel chapapote asqueroso.Y siempre recordaré, como desde el primer momento miles de gallegos se tiraron a las playas para limpiarlas con sus manos desnudas,para no perder lo que era su medio de trabajo, poco a poco no solo los gallegos marineros se echaron a las playas sino todos, ejerciendo esa humanidad que nos caracteriza. Poco a poco el resto del mundo se fue uniendo; llegando a Galicia gente de todo el Estado Español e de otras partes del mundo.Solamente quiero recordar aquella tragedia para que no volvamos a caer en un error semejante.Para ello dejo este video que todavía hoy hace que alguna que otra lágrima salga de mis ojos, tanto por la canción "Memoria da Noite" de Lúar na Lubre como por las imagenes.

Un nuevo post meses después

Un día más me digno a escribir. Un día más, después de mucho tiempo de olvido, vuelvo a dejar escapar mis pensamientos en unas líneas mecanografiadas y colgadas en la red, probablemente inútiles para la mayoría de lo mortales(sino para todos).Pero una forma de expresión... Durante todo este tiempo en el que no he escrito he hecho muchas cosas, pero también he dejado mucho por hacer... Hoy,reafirmando mis ideas de que en este país la libertad de expresión la podemos coger con pinzas, mientras veía en el informativo como el Gobierno Español ha "acordado" con el Reino de Marruecos una CENSURA periodistica;lo que ha llevado a la expulsión de periodistas españoles del territorio marroquí, y aun es más a un equipo de Antena 3 ni lo han dejado entrar.Para mi eso es un dictadura: sin violencia física como antaño, pero con violencia informacional y cultural. Pero da igual seré el único raríto que lo piensa. Énlazando con esta última idea tengo muy presente hoy también un cambio en mi forma de ser, en el que he pasado a ser , en cierto, modo un solitario que vaga por el mundo en busca de la consecución de sus ideales. Quizá, debido a la animaversión que siento hacie el hecho de abrirme a los demás(debido a varios palos que he recibido a lo largo de mi adolescencia)frente a todos mis intentos de ayudar a todo el que lo necesite de forma material, física o simplemente psicológica(porque a veces escuchando se hace mucho, ha sido lo que ha hecho que llegue a esta situción en la que estoy rodeado de gente, pero siento una soledad profunda porque, si me paro a pensar estoy ahí para la mayoría como el guiñol que te anima cuando esatas mal, te presta dinero cuando te hace falta, descargas tu ira contra él cuando estás de mal humor. Pero cuando estas bien, que lo relegas al fondo del cajón esperando a que te vuelva a hacer falta. Sé que por mucho que diga que la próxima vez no me encontrarán en el cajón, es mentira. Sé que pese a esta soledad que hoy siento, hay gente ahí. Pero también sé que el camino sloitario de mi vida será siempre así y que cada vez la frialdad se adueñna más de mi y la pasividad me empieza a caracterizar. Solo espero que este humor apagado que tengo hoy, vuelva a encenderse mañana. Quizá esté pagando con el mundo mis caprichos incumplidos pero,lo siento, hoy tengo el día egoísta.